Het is al weer een paar jaar geleden maar wij waanden ons in Parijs. Flitsende zware zwarte camera’s, op niet al te brede schouders. Ware bodybuilders zijn het die camerajongens. En ja hoor, daarachter in beeld, weer een graag geziene, popelende BN’er.
Druk, druk, druk is het en “hallo schat” en “hi jij ook hier?” vliegen je om de oren.
En daar loop ik dan met mijn eveneens niet van radio en tv bekende vriendin.
We zetten een pokerface op en halen onze – wat je gelooft dat ben je – houding weer uit de kast. Tenslotte zit ik ook dik in de mode en mijn interesse is optimaal.
Een feest is het wel, vooral als de zwaaideuren openklappen en wij de witte rubberen catwalk op stappen, ons drankje helaas moeten inleveren (gevaarlijk GLAS, weten wij veel) en verrast zien dat ons vak A op de derde rij een topplek is.
Gaan comfortabel zitten en zien Ans Markus en Daphne Deckers zo’n 10 keer heen en weer wiegen. Hoezo in the picture komen?
Dan gaat het licht uit en trappelen als dansende paardjes de modellen met zwart omrande ogen en mega dunne tailles in mooie grijze pakjes en jurkjes voorbij. De jurkjes en jasjes worden in de taille bij elkaar gehouden door dunne zwarte glimmende ceintuurs. Oh jee, net niet op de plek waar ik ze hoor te dragen. Die trend gaat dus ook weer aan mijn neus voorbij.
De stoffen zijn van soepel gewassen viscose en dunne wol. Grote witte rijgdraden accentueren de jasjes en de rokken die tot op de knie worden gedragen. Rokken van ruimvallend chiffon met onderaan een mooie satijnen band afgewerkt. Mooi als je lange dunne benen hebt. En dat hebben ze, dus staat het prachtig.
Zit je lekker en ga je je eindelijk een van hen voelen met aan de overkant een pluimage van slank, jong trendy en bescheiden glitter. De mannen gesoigneerd en de oudere vrouwen net iets te veel opgesmukt. Dan is de show al weer bijna teneinde met als laatste de avondjurken. Slangenjurken, strak, niets verhullend met prachtig vanuit de knielijn een A naad waar een grote hoeveelheid stof uitloopt in een lange achtersleep. Prachtig hoor, maar je moet geen vetrolletjes hebben. En zeg nou zelf, wie heeft die niet? Dan komt Mart himself nog even om de hoek zwaaien en uit gaat het licht.
Het feest gaat nog door in de partyruimte met het nodige gebabbel en geschnabbel. Foto’s en interviews flitsen voorbij en dan zie ik een dame op leeftijd (mijn leeftijd) voor een kluwen journalisten staan. ‘
“De moeder van Mart” fluister ik in het oor van mijn vriendin.
“Ik heb met zijn vader op yoga gezeten en had altijd leuke gesprekken met hem” zegt ze al net zo giebelend. ‘Echt?’ zeg ik. Dat het ouderpaar Visser ook in Leerdam woont dat wist ik wel, maar toch! “Ik ga Mart complimenteren met zijn show”. zegt zij dan. “Doe je niet hoor” zeg ik. Stel je voor, daar zit hij echt op te wachten. Ik zeg “ik wil wel zijn moeder spreken, zit misschien een Kleurenanalyse in” Vlak bij, leuk met wat vriendinnen. En laat dat nou ook het voorstel van de dame in kwestie zijn. Want bij toeval sta ik even later pal naast haar. Moet voorbestemd zijn, dus tik ik haar aan en grap “Hallo, even onder ons, wij komen ook uit Leerdam, volgens mij zijn wij de enigen hier denk je niet, dus als je mee wilt rijden straks?”
Vol verbazing en gelukkig met een goed gevoel voor humor kwamen we zo in gesprek. Haar meegekomen vriendin kende mij vaag en we bleken veel dezelfde mensen te kennen. Zo werd het een ontspannen gezellig gesprek en ja ze wisten vaag van mijn bestaan en mijn Kleurenanalyses af. “Hebben we altijd al eens willen doen met een stel vriendinnen”. Was ik plotsklaps toch aan het netwerken . Moet je vooral wel je visitekaartjes bij je hebben (niet dus). Commercieel valt er bij mij nog heel wat bij te spijkeren vond mijn vriendin en ikzelf eerlijk gezegd ook wel.
By the way mijn vriendin heeft Mart himself ook nog aangesproken. Tot mijn verbazing bleef hij vriendelijk en toen ik begon over zijn vaders yoga avontuur raakte hij wonderwel geïnteresseerd in ons, vroeg wat wij deden en was zichtbaar blij met nu eens niet een blabla interessant doenerig verhaal. En over zijn mode zei hij “ach, ik maak gewoon wat ik leuk vind”. En zo ziet het er ook uit.
Verder kwamen we nog in gesprek met de vader van de organisator van de hele show, de Zantman modegroep. Een ietwat gezette oudere heer die zeer geïnteresseerd in ons leek te zijn: “en dames wat brengt jullie hier zo?”. Tja en ploeps daar was ons pokerface weer. Later liepen wij naast zijn knappe zoon, die ons aansprak bij de parkeergarage en vroeg wie wij waren en hoe wij het vonden. Netwerken!! stond er nu dubbeldik op het hoofd van mijn vriendin geschreven. Ook nu had ik mijn visitekaartje moeten geven. Dom, dom, dom, maar we hebben genoten. Dit krijgt vast wel een staartje.
En in de Telegraaf bij het Stan Huygens journaal? Ja hoor daar stonden ze prominent aanwezig te zijn. Ans en Daphne (weer gelukt dames), de Zantman pappa, de zoon, de BN’ers en onze grote vriend Mart waar het allemaal om draaide. Heb nog even op de achtergrond gezocht of we onszelf nog konden spotten, maar dat komt de volgende keer als we door goed te netwerken ook bij de BN’ers zijn gaan horen.
